Retraite vlakbij zee – ‘Ik en mijn kleine’

– Stukje dat ik, Monique jaren geleden schreef –

“Ik was voorheen beter voor de ander dan voor mezelf. Mijn lichaam was als het ware een object om. Het moest niet zeuren, niet moeilijk doen, hup er gewoon overheen zetten en doorgaan. Hierdoor was ik vaak niet goed voor mijn lichaam. Mijn kleine verwaarloosde ik. Hoe het met haar ging, hoe het voor haar was, was niet belangrijk. Dat deed er niet toe. Zij moest gewoon beschikbaar zijn en zich inzetten. 

Niemand beschermde haar. Niemand zorgde voor haar. Er was weinig tijd en aandacht voor haar. Ik had vaak meer aandacht voor de ander, dan voor haar. Ik stond ook vaker aan de kant van de ander, dan aan haar kant. Niemand nam het voor haar op. En ik liet haar vaak aan haar lot over. 

In het afgelopen jaar ben ik teruggegaan naar de moeilijke periodes uit mijn leven. Eigenlijk de periodes waar ik de kleine geheel aan haar lot heb overgelaten, waar niemand er voor haar was, waar niemand voor haar zorgde, waar niemand voor haar opkwam. 

Ik zag meer en meer dat anderen belangrijk zijn, maar IK ook. Op een dieper niveau omhelsde ik de woorden ‘Heb je naaste lief áls jezelf’. Ik, Monique ben net zo belangrijk. En ik mag voor mezelf, voor mijn kleine zorgen. Als het teveel is, mag ik het zeggen. Als ik ziek ben, dan mag ik me ziek melden. Als iets niet goed voor mij is, dan mag ik daar een grens zetten.

En zo zei ik JA tegen mijn kleine. Een ‘JA, ik vind jou belangrijk en ik zal voor jou zorgen’ naar mijn kleine. 

• Ja, ik zal de tijd voor je nemen en ik zal er voor je zijn.
• Ja, ik zal je zien en naar je luisteren.
• Ja, ik zal voor je opkomen en je beschermen.
• Ja, ik zal voor je zorgen en ik zal goed voor je zijn, in zowel de rustige als de drukke perioden. 

Monique, JA, ik vind jou belangrijk en ik zal voor je zorgen. “